کانال تلگرام

https://telegram.me/Billboard_tel

سلام دوستان هر کی تلگرام داره لطفا در این کانال عضو بشه

تاریخچه ی آث میلان

باشگاه فوتبال آ.ث. میلان آ.ث. میلان

لقب(ها) روسونری (قرمز و سیاه)،

دیاولو (شیطان)
بنیانگذاری ۱۶ دسامبر ۱۸۹۹
ورزشگاه سن سیرو،

میلان، ایتالیا
گنجایش ۸۲٬۹۵۵ نفر
مدیرعامل سیلویو برلوسکونی
سرمربی لئوناردو
لیگ سری آ
فصل قبل سوم




آ.ث. میلان (یا میلان)یکی از پرافتخارترین باشگاههای‌ فوتبال جهان است و همانطور که از نام آن پیداست در شهر میلان ایتالیا قرار دارد.

این تیم با سیصد و چهل میلیون طرفدار، پرطرفدارترین تیم جهان محسوب می‌شود. تیم منچستر یونایتد ازین لحاظ در مرتبه دوم قرار دارد.

لقب این تیم «روسونری» (قرمز و سیاه) و نام ورزشگاه آن سن سیرو است.

لباس اول تیم بلوز راه راه مشکی و قرمز همراه با شورت مشکی (یا در بعضی اوقات سفید)، لباس دوم بلوز و شورت سفید و لباس سوم بلوز و شورت مشکی است.

این باشگاه در ۱۶ دسامبر سال ۱۸۸۹ با نام «باشگاه کریکت میلان» به وسیلهٔ «آلفرد ادواردز» و «هربرت کیلپین» انگلیسی دایر شد و به دلیل انگلیسی بودن مؤسسان، اسم باشگاه به جای میلانو (تلفظ ایتالیایی) میلان نام گرفت.

مالک کنونی باشگاه سیلویو برلوسکونی و سرمربی کنونی آن لئوناردو (بازیکن سابق میلان) است.

کاپیتان پائولو مالدینی یکی از محبوبترین و معروفترین بازیکنان سه دههٔ اخیر میلان فرزند چزاره مالدینی (بازیکن سابق همین تیم) می‌باشد. وی در پایان فصل 09-2008 پس از 24 سال حضور افتخارآمیز در این تیم از فوتبال خداحافظی کرد.


اطلاعات کلی باشگاه
نام کامل: Associazione Calcio Milan
تاریخ تأسیس: ۱۶ دسامبر ۱۸۹۹
مؤسسان: آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین
ورزشگاه: سن سیرو
کمپ تمرین: میلانِلو
مالک: سیلویو برلوسکونی
مدیر: سیلویو برلوسکونی
نائب رئیس: آدریانو گالیانی
سر مربی: لئوناردو
کمک مربیان: مائورو تاسوتی و فیلیپو گالی
مدیر فنی:
مدیر ورزشی: آریدو پرایدا
اسپانسر اصلی: bwin
اسپانسر ورزشی: adidas
اولین قهرمانی در ایتالیا: ۱۹۰۱
قهرمانی در سری آ: ۱۷ دوره (دومین)
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا: ۷ دوره (دومین)
تاریخچه

این باشگاه، در ابتدا به عنوان باشگاه کریکت، توسط دو انگلیسی به نام های آلفرد ادواردس و هربرت کیلپین در سال ۱۸۹۹ تاسیس(پایه گذاری) شد.به دلیل خاستگاه این باشگاه، از تلفظ انگلیسی نام شهر میلان، به جای تلفظ ایتالیایی این شهر(میلانو) در نام این باشگاه استفاده شده است. آث میلان اولین عنوان قهرمانی خود در جام قهرمانی ایتالیا را در سال ۱۹۰۱ بدست آورد.

در سال ۱۹۰۸، این باشگاه ایجاد شکاف در خود را به دلیل اختلافات داخلی در موضوع امضای قرارداد با بازیکنان خارجی تجربه کرد، که این موضوع باعث تشکیل باشگاه دیگری در شهر میلان به نام اینتر میلان شد. میلان با به دست آوردن مقام قهرمانی در جام باشگاه‌های اروپا با پیروزی بر تیم بنفیکا پرتغال در مرحله پایانی سال ۱۹۶۳، مقبولیت جهانی خود را ضمانت کرد. آنها همچنین با تکرار قهرمانی در سال ۱۹۶۹، موفق به کسب عنوان قهرمانی در جام بین قاره‌ای (جام باشگاه‌های جهان امروزی) در همین سال شد.

به دنبال استعفای جیانی ریورا، میلان دوران افت را هم تجربه کرد. دورانی که ماجرای توتونرو یا همان شرط بندی و پرداخت رشوه از سوی باشگاه برای تغییر نتیجه مسابقات در سال ۱۹۸۰ و مجازات حضور در سری ب را برای میلان در پی داشت. آنها بعد از آن سریعاً خود را به سری آ رساندند ولی در فصل ۸۱-۸۲ با قرارگیری در منطقه خطر سری آ، مجدداً به سری ب بازگشتند.

در سال ۱۹۸۶، سیلویو برلوسکونی، این باشگاه را خریداری کرد و با به خدمت گرفتن آریگو ساکی (۱۹۸۷) به عنوان سرمربی و بازیکنانی همچون مارکو فان باستن، روود گولیت و فرانک رایکارد دوران شکوفایی مجدد این باشگاه آغاز شد. آریگو ساکی در اولین دوره مربیگری خود در میلان (۱۹۹۱-۱۹۸۷) موفق به کسب ۸ عنوان قهرمانی شد (یک قهرمانی سری آ، یک قهرمانی سوپر جام ایتالیا، ۲ قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا، ۲ قهرمانی سوپر جام اروپا و ۲ قهرمانی جام کنفدراسیون ها). وی در این دوره یک نایب قهرمانی در سری آ و یک نایب قهرمانی در کوپا ایتالیا را نیز در کارنامهٔ خود دارد.در سال ۱۹۹۲ میلان اسکودتوی سری آ را بدون حتی یک شکست به دست آورد. این مهم را تاکنون هیچ تیم دیگری در سری آ تکرار نکرده است.

در فصل ۰۵-۲۰۰۶ در پی تخلفات مربوط به تعیین داوران مسابقات سری آ، کمتیه انضباطی رأی به کسر ۱۵ امتیاز در شروع فصل ۰۷-۲۰۰۶ و عدم حضور این تیم در لیگ قهرمانان اروپا را صادر کرد که این حکم بعداً به کاهش هشت امتیاز و حضور در لیگ قهرمانان اروپا، کاهش پیدا کرد.
بازیکنان فعلی

(فصل ۲۰۰۸ - ۲۰۰۹)شماره
نقش بازیکن
۱ دروازه‌بان دیدا
۳ مدافع پائولو مالدینی (کاپیتان)
۴ الگو:Country data گرجستان مدافع کاخا کالادزه (کاپیتان سوم)
۵ هافبک امرسون
۷ مهاجم الکساندر پاتو
۸ هافبک گنارو گتوسو
۹ مهاجم فیلیپو اینزاگی
۱۰
هافبک کلارنس سیدورف
۱۱ مهاجم مارکو بوریلو
۱۲ دروازه‌بان کریستین آبیاتی
۱۳ مدافع آلساندرو نستا
۱۴ الگو:Country data اروگوئه هافبک ماتیاس کارداسیو
۱۵ مدافع جیانلوکا زامبروتا
۱۶ دروازه‌بان زیلیکو کالاچ
۱۸ مدافع مارک یانکولوفسکی

شماره
نقش بازیکن
۱۹ مدافع جوزپه فاوالی
۲۰ الگو:Country data اروگوئه هافبک تاواری فیودز
۲۱ هافبک آندره آ پیرلو
۲۲ هافبک کاکا
۲۳ هافبک ماسیمو آمبروزینی (کاپیتان دوم)
۲۴ مدافع فیلیپ سندروس (قرضی از آرسنال)
۲۵ مدافع دانیله بونرا
32 الگو:Country data انگلستان هافبک دیوید بکهام
۳۶ مدافع متیو دارمین
۵۳ مدافع نیکولا باسینی
۷۶ مهاجم آندری شفچنکو
۷۷ هافبک لوکا آنتونینی
۸۰ هافبک رونالدینهو
۸۴ هافبک ماتیو فلامینی


بازیکنان قرضی

(فصل ۲۰۰۸ - ۲۰۰۹)شماره
نقش بازیکن

مدافع ماسیمو اَُدو « قرضی در تیم بایرن مونیخ»

مدافع الیا لگاتی « قرضی در تیم موناکو»

دروازه‌بان مارکو استوراری « قرضی در تیم فیورنتینا»

هافبک یوآن گورکوف « قرضی در تیم بوردو»


شماره‌های جاودانه
۶ - فرانکو بارزی، مدافع، ( از ۱۹۷۷ تا ۱۹۹۷ )

وی از سال ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۷ بازوبند کاپیتانی میلان را در اختیار داشت.




افتخارات
ملی

سری آ:
قهرمان (۱۷ بار): ۱۹۰۱؛ ۱۹۰۶؛ ۱۹۰۷؛ ۵۱-۱۹۵۰؛ ۵۵-۱۹۵۴؛ ۵۷-۱۹۵۶؛ ۵۹-۱۹۵۸؛ ۶۲-۱۹۶۱؛ ۶۸-۱۹۶۷؛ ۷۹-۱۹۷۸؛ ۸۸-۱۹۸۷؛ ۹۲-۱۹۹۱؛ ۹۳-۱۹۹۲؛ ۹۴-۱۹۹۳؛ ۹۶-۱۹۹۵؛ ۹۹-۱۹۹۸؛ ۰۴-۲۰۰۳
نایب قهرمان (۱۴ بار): ۱۹۰۲؛ ۴۸-۱۹۴۷؛ ۵۰-۱۹۴۹؛ ۵۲-۱۹۵۱؛ ۵۶-۱۹۵۵؛ ۶۱-۱۹۶۰؛ ۶۵-۱۹۶۴؛ ۶۹-۱۹۶۸؛ ۷۱-۱۹۷۰؛ ۷۲-۱۹۷۱؛ ۷۳-۱۹۷۲؛ ۹۰-۱۹۸۹؛ ۹۱-۱۹۹۰؛ ۰۵-۲۰۰۴

سری ب:
قهرمان (۲ بار): ۸۱-۱۹۸۰؛ ۸۳-۱۹۸۲

کوپا ایتالیا:
قهرمان (۵ بار): ۶۷-۱۹۶۶؛ ۷۲-۱۹۷۱؛ ۷۳-۱۹۷۲؛ ۷۷-۱۹۷۶؛ ۰۳-۲۰۰۲
نایب قهرمان (۷ بار): ۴۲-۱۹۴۱؛ ۶۸-۱۹۶۷؛ ۷۱-۱۹۷۰؛ ۷۵-۱۹۷۴؛ ۸۵-۱۹۸۴؛ ۹۰-۱۹۸۹؛ ۹۸-۱۹۹۷

سوپر جام ایتالیا: (رکورد دار)
قهرمان (۵ بار): ۱۹۸۸؛ ۱۹۹۲؛ ۱۹۹۳؛ ۱۹۹۴؛ ۲۰۰۴
نایب قهرمان (۳ بار): ۱۹۹۶؛ ۱۹۹۹؛ ۲۰۰۳
اروپایی

لیگ قهرمانان اروپا:
قهرمان (۷ بار): ۶۳-۱۹۶۲؛ ۶۹-۱۹۶۸؛ ۸۹-۱۹۸۸؛ ۹۰-۱۹۸۹؛ ۹۴-۱۹۹۳؛ ۰۳-۲۰۰۲؛ ۰۷-۲۰۰۶
نایب قهرمان (۴ بار): ۵۸-۱۹۵۷؛ ۹۳-۱۹۹۲؛ ۹۵-۱۹۹۴؛ ۰۵-۲۰۰۴

سوپر جام اروپا: (رکورد دار)
قهرمان (۵ بار): ۱۹۸۹؛ ۱۹۹۰؛ ۱۹۹۴؛ ۲۰۰۳؛ ۲۰۰۷
نایب قهرمان (۲ بار): ۱۹۷۳؛ ۱۹۹۳

جام در جام اروپا:
قهرمان (۲ بار): ۶۸-۱۹۶۷؛ ۷۳-۱۹۷۲
نایب قهرمان (۱ بار): ۷۴-۱۹۷۳

جام میتروپا:
قهرمان (۱ بار): ۸۲-۱۹۸۱

جام لاتین[۱]:
قهرمان (۲ بار): ۱۹۵۱؛ ۱۹۵۶
نایب قهرمان (۱ بار): ۱۹۵۳
جهانی

جام کنفدراسیون ها: (رکورد دار)
قهرمان (۳ بار): ۱۹۶۹؛ ۱۹۸۹؛ ۱۹۹۰
نایب قهرمان (۴ بار): ۱۹۶۳؛ ۱۹۹۳؛ ۱۹۹۴؛ ۲۰۰۳

تاریخچه ی بایرن مونیخ

نام کامل باشگاه باشگاه فوتبال بایرن‌مونیخ
لقب(ها) اف سی هالیوود، مردان باواریایی،ستاره جنوب،سرخ ها
تاریخ تأسیس ۲۷ فوریه ۱۹۰۰ (۱۲۸۸ شمسی)
نام ورزشگاه آلیانز آره‌نا
(گنجایش: ۷۱٬۱۳۷ نفر)
مدیرعامل هربرت هاینر
سرمربی پپ گواردیولا
لیگ بوندسلیگا
۲۰۱۳-۲۰۱۴ بوندسلیگا:قهرمان لیگ قهرمانان اروپا:قهرمان جام حذفی فوتبال آلمان:قهرمان

افتخارات:

بوندس لیگا
۲۳ قهرمانی (رکورد دار):

۳۲–۱۹۳۱، ۶۹–۱۹۶۸، ۷۲–۱۹۷۱، ۷۳–۱۹۷۲، ۷۴–۱۹۷۳، ۸۰–۱۹۷۹، ۸۱–۱۹۸۰، ۸۵–۱۹۸۴، ۸۶–۱۹۸۵، ۸۷–۱۹۸۶، ۸۹–۱۹۸۸، ۹۰–۱۹۸۹، ۹۴–۱۹۹۳، ۹۷–۱۹۹۶، ۹۹–۱۹۹۸، ۲۰۰۰–۱۹۹۹، ۰۱–۲۰۰۰، ۰۳–۲۰۰۲، ۰۵–۲۰۰۴، ۰۶–۲۰۰۵، ۰۸–۲۰۰۷، ۱۰–۲۰۰۹، ۱۳-۲۰۱۲
۱۰ نایب قهرمانی:

۷۰–۱۹۶۹، ۷۱–۱۹۷۰، ۸۸–۱۹۸۷، ۹۱–۱۹۹۰، ۹۳–۱۹۹۲، ۹۶–۱۹۹۵، ۹۸–۱۹۹۷، ۰۴–۲۰۰۳، ۰۹–۲۰۰۸، ۰۲–۲۰۱۱


جام حذفی فوتبال آلمان
۱۶ قهرمانی (رکورد دار):

۱۹۵۷، ۱۹۶۶، ۱۹۶۷، ۱۹۶۹، ۱۹۷۱، ۱۹۸۲، ۱۹۸۴، ۱۹۸۶، ۱۹۹۸، ۲۰۰۰، ۲۰۰۳، ۲۰۰۵، ۲۰۰۶، ۲۰۰۸، ۲۰۱۰، ۲۰۱۳
۳ نایب قهرمانی:

۱۹۸۵، ۱۹۹۹، ۲۰۱۲


لیگاپوکال
۶ قهرمانی (رکورد دار):

۱۹۹۷، ۱۹۹۸، ۱۹۹۹، ۲۰۰۰، ۲۰۰۴، ۲۰۰۷
یک نایب قهرمانی:

۲۰۰۶


سوپر جام فوتبال آلمان
۵ قهرمانی (رکورد دار):

۱۹۸۲(غیر رسمی)، ۱۹۸۷، ۱۹۹۰، ۲۰۱۰، ۲۰۱۲
۴ نایب قهرمانی:

۱۹۸۹، ۱۹۹۴، ۲۰۰۸ ، ۲۰۱۳

سه قهرمانی پیاپی بایرن در اروپا بین سال های ۱۹۷۴-۱۹۷۶
رقابت‌های اروپایی

لیگ قهرمانان اروپا
پنج قهرمانی: ۱۹۷۴، ۱۹۷۵، ۱۹۷۶، ۲۰۰۱، ۲۰۱۳
پنج نایب قهرمانی: ۱۹۸۲، ۱۹۸۷، ۱۹۹۹، ۲۰۱۰، ۲۰۱۲


جام در جام اروپا
یک قهرمانی: ۱۹۶۷


جام یوفا/لیگ اروپا
یک قهرمانی: ۱۹۹۶


سوپر جام اروپا
یک قهرمانی: ۲۰۱۳


رقابت‌های جهانی

جام بین قاره‌ای (اروپا-آمریکای جنوبی)
دو قهرمانی: ۱۹۷۶، ۲۰۰۱


جام باشگاه‌های جهان
قهرمانی:

باشگاه فوتبال بایرن مونیخ (به آلمانی: Fußball-Club Bayern München) باشگاه فوتبال آلمانی است که در مونیخ پایتخت ایالت باواریا قرار دارد. بایرن به عنوان موفق‌ترین باشگاه فوتبال در آلمان و هم اکنون در جهان شناخته شده است، که موفق به کسب ۲۴ قهرمانی بوندسلیگا و ۱۶ قهرمانی در جام حذفی آلمان شده است. بایرن در سال ۱۹۰۰ میلادی توسط ۱۱ فوتبالیست که در راس آن فرانتس یوهن تاسیس شد. اگرچه بایرن برای اولین بار در سال ۱۹۳۲ قهرمان آلمان شد، در اولین دوره بوندسلیگا که در سال ۱۹۶۳ آغاز شد بایرن برای مسابقات انتخاب نشد.بهترین دوران تاریخ باشگاه به اواسط دهه ۷۰ میلادی بر می گردد که بایرن تحت کاپیتانی فرانتس بکن‌باوئر موفق به ۳ قهرمانی پشت سر هم(۱۹۷۶-۱۹۷۴) در لیگ قهرمانان اروپا شدند. در مجموع بایرن ۱۰ بار به فینال لیگ قهرمانان رسیده هست که موفق به قهرمانی در ۵ تای آن شده است. آخرین قهرمانی باشگاه در سال ۲۰۱۳ است که با فتح سه گانه همراه شد .بایرن همچنین موفق به یک قهرمانی در لیگ اروپا و یک قهرمانی درجام برندگان جام اروپا و دو قهرمانی درجام باشگاه های جهان شده است که به عنوان یکی از پر افتخارترین تیم اروپایی در سطح جهان مطرح شده است. از زمان تاسیس بوندسلیگا بایرن موفقترین تیم بوده و با قهرمانی در ۲۳ تای آن که ۵ قهرمانی آن مربوط به یک دهه قبل است. رقبای سنتی باشگاه عبارنتد از: باشگاه فوتبال مونیخ ۱۸۶۰، باشگاه فوتبال نورنبرگ و باشگاه فوتبال بروسیا دورتموند. از آغاز سال ۲۰۰۵ بایرن بازی های خانگی خود را در ورزشگاه آلیانتس آرنا انجام می دهد. قبل از این تاریخ بایرن به مدت ۳۳ سال در ورزشگاه المپیک مونیخ بازی می کرد. بایرن از لحاظ قدرت مالی قدرتمندترین باشگاه آلمان و چهارمین باشگاه ثروتمنداروپا است با در آمد ۳۶۸.۴ میلیون یورو در سال ۲۰۱۲ ( سالی که باشگاه سگانه را فتح کرد).

بایرن بیش از ۱۴۷٫۰۰۰ عضو دارد. و نیز بیش از ۲،۴۰۰باشگاه رسمی دارد، ودر این باشگاه‌های حدود ۱۷۷٫۰۰۰ عضو دارد. بایرن علاوه بر فوتبال باشگاه‌های شطرنج، هندبال، بسکتبال، ژیمناستیک، بولینگ، و تنیس روی میز را نیز اداره می‌کند و در فوتبال حرفه‌ای بیش از ۱،۱۰۰ عضو فعال دارد. این تیم با ۵ قهرمانی و ۵ نایب قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، پرافتخار ترین تیم فوتبال در اروپا پس از رئال مادرید و میلان است.

باشگاه بایرن مونیخ هم اکنون با ارزش ششصد و هشتاد و سه میلیون یورو در جایگاه ثروتمندترین باشگاه جهان شناخته می‌شود

تاریخچه ی یوونتوس

تاریخچه ی تیم یوونتوس - 1

یکی از بزرگ‌ترین تیمهای ایتالیایی، تیم فوتبال یوونتوس شهر تورین است. یوونتوس در سراسر جهان طرفداران زیادی دارد. این تیم راه راه پوش، همواره در تمامی مسابقات از امیدهای مسلم قهرمانی است.

شهر تورین دارای دو تیم مطرح است که یکی تورینو و دیگری یوونتوس است و طرفداران افراطی آنان، حساسیت خاصی روی تیمهای مورد علاقه خود دارند. بدون چشیدن طعم شکست نمی‌توان از طعم دلپذیر پیروزی لذت برد. یوونتوس بیش از هر تیم دیگری در دسته اول ایتالیا موفق ظاهر شده ولی در ازای کسب 27 عنوان قهرمانی، به همین میزان طعم تلخ ناکامی را چشیده و به همین دلیل از اوایل دهه 30 تاکنون هرگز عطش خود را برای پیروزی از دست نداده است. لیگ دسته اول ایتالیا در سال 1929 اعلام موجودیت کرد و یوونتوس در طی 30 سال ابتدایی تنها دوبار به قهرمانی رسید. این تیم در فصل 31-1930 به قطبی در فوتبال ایتالیا تبدیل شد. بازیکنانی مثل لوئیز مونتی، ریموند اورسی و رناتو سزارینی در زمان مربیگری کارلو کارکانوی افسانه‌ای یوونتوس را پنج سال متوالی به قهرمانی رساندند.

مرگ غم انگیز ادواردو آنیلی، مالک یوونتوس در تابستان 1935 ناقوس پایان اولین دوره طلایی یوونتوس را به صدا در آورد قهرمانانی که در پنج سال قبل مهره‌های کلیدی برای یوونتوس بشمار می‌آمدند ناگهان تبدیل به بازیکنانی پا به سن گذاشته شدند و تیم‌هایی مانند بولونیا و تورینو در 13 فصل بعد قطب‌های جدید فوتبال ایتالیا را تشکیل دادند. مرگ آنیلی باشگاه را با مشکلات مالی مواجه کرد و به همین دلیل مسئولین به فکر پرورش جوانان افتادند. بدین ترتیب بازیکنان زیادی از جمله آلفردو فونی و پی‌یرو راوا نام و آوازه‌ای برای خود پیدا کردند.

هر چند یوونتوس نتوانست در طی 13 سال به قهرمانی برسد ولی در عوض تنها دو بار در میان پنج تیم برتر جدول جای نگرفت.

یوونتوس در دهه 90 :
پس از جام جهانی 1990، بازیکنان جدیدی مانند توماس هسلر آلمانی و روبرتو باجو، بازیکن محبوب ایتالیایی‌ها به یوونتوس پیوستند.

هر چند در پایان یک فصل ناموفق یوونتوس در مکان هفتم جدول قرار گرفت و جواز حضور در جام باشگاههای اروپا را نیز بدست نیاورد. حتی بازگشت زوج تراپاتونی- بونیپرتی هم نتوانست قدرت میلان را کاهش دهد. رؤسای یوونتوس به دنبال کسب افتخارات بیشتری بودند و بدین ترتیب مارچلو لیپی وارد گود شد.

یوونتوس قرن 21 :
یوونتوس درفصل 2002-2003 لیگ ایتالیا اول شد و در سالهای 1996 – 1985 به قهرمانی اروپا دست یافت. در کارنامه افتخارات این تیم، قهرمانی جام یوفا در سالهای 1993 - 1990 و 1977 و قهرمانی جام برتر در سالهای 1996 و 1984 دیده می‌‌شود .

تیم یوونتوس در فصل گذشته نتوانست درخشش چندانی از خود به نمایش بگذارد و در هیچ یک از جام‌ها به مقام قابل توجهی دست نیافت .سران یوونتوس پس از این ناکامی مجبور شدند مارچلو لیپی که محبوب تورین بود را از کار برکنار کنند و پس از مذاکرات فراوان با مربی‌های مطرح جهان مانند دیدیه دشان - چزاره پراندلی و فابیو کاپلو به این نتیجه رسیدند که سرمربی فصل گذشته تیم رم و مربی اسبق رئال و میلان این فصل باید به تورین بیایید. و در نهایت فابیو کاپلو مربی درجه 1 فوتبال ایتالیا و جهان به تورین امد و با استقبال همگان مواجه شد.


سری ب : سال 2007 ، سالی تیره :
سال 2007 بیانکونری ها به دو بخش در سری ب و سری آ تقسیم می شود. که در این قسمت به یوونتوس سری ب اشاره می کنیم. این سال در سری ب بدون شک سالی عجیب و سخت بود، سالی که در ابتدا تاریکی و غم را به دنبال داشت، اما یک چهره زیبا نیز در خود پروراند، چهره ای که سبب شد همه در کنار هم تلاش کنند تا به جایگاه اصلی خود باز گردند. بیانکونری ها را به سری پایین تر تبعید کردند، مهره های بزرگی تیم را ترک و راهی تیم های مطرح اروپایی شدند، همه نگران ادامه دار شدن بازیکنی بودند که راه خروج باشگاه را پیش گرفته بودند، در این میان ستارگان یوونتوسی واقعی با صراحت بیان و شفاف از ماندن سخن گفتند و نزد بیانکونری ها ماندند، مهره های دوست داشتنی که با ماندن در تیم بزرگ خود ، بار دیگر یووه را سربلند و محبوب نگاه داشتند.

سری آ : سال 2007 سالی طلایی و خوب :
به رقابت های فصل جاری در سری آ می رسیم. به سالی که یووه را بار دیگر به حیات سابقش باز می گرداند. سالی که در ان بیانکونری ها اهداف بزرگ و مهمی را در سر می پرورانند. بعد از مشکلات کثیر سال گذشته در خصوص پرونده کالچو پولی و تبعید به سری ب ، گرفتن دو اسکودتو... یووه می بایست با قدرت به میدان سخت مبارزه باز می گشت، مدیران نهایت تلاش خود را برای حفظ مهره های بزرگ تیم کردند، در حالی که شایعات بسیار زیادی در خصوص ترک بوفون، ترزگه ، کامورانزی و حتی سمبل بانوی پیر دل پیرو به گوش می رسید، سران یووه با کوشش و در عین حال وفا داری و همکاری صمیمانه بازیکنان مجموعه بیانکونری از هم نپاشید و ستارگان نامی در کنار یووه ماندند تا بار دیگر شاهد طلوع یوونتوس باشیم.

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

تاریخچه ی دوم

نام باشگاه : یوونتوس juventus

تاریخ تاسیس باشگاه : 1897 میلادی

نام استادیوم : دل آلپی

رنگ لباس : سفید و سیاه

یکی از بزرگترین تیمهای ایتالیایی ، تیم فوتبال یوونتوس شهر تورین است .

یوونتوس در سراسر جهان طرفداران زیادی دارد . این تیم راه راه پوش ، همواره در تمامی مسابقات از امیدهای مسلم قهرمانی است .

شهر تورین دارای دوتیم مطرح است که یکی تورینو و دیگری یوونتوس است و طرفداران افراطی آنان ، حساسیت خاصی روی تیمهای مورد علاقه خود دارند .

بدون چشیدن طعم شکست نمی توان از طعم دلپذیر پیروزی لذت برد. یوونتوس بیش ازهر تیم دیگری در دسته اول ایتالیا موفق ظاهر شده ولی در ازای کسب 27 عنوان قهرمانی، به همین میزان طعم تلخ ناکامی را چشیده و به همین دلیل از اوایل دهه 30 تاکنون هرگز عطش خود را برای پیروزی از دست نداده است . لیگ دسته اول ایتالیا در سال 1929 اعلام موجودیت کرد و یوونتوس در طی 30 سال ابتدایی تنها دوبار به قهرمانی رسید. این تیم در فصل 31-1930 به قطبی در فوتبال ایتالیا تبدیل شد. بازیکنانی مثل لوئیز مونتی، ریموند اورسی و رناتوسزارینی در زمان مربیگری کارلو کارکانوی افسانه ای یوونتووس را پنج سال متوالی به قهرمانی رساندند.

مرگ غم انگیز ادواردو آنیلی، مالک یوونتوس در تابستان 1935 ناقوس پایان اولین دوره طلایی یوونتوس را به صدا در آورد . قهرمانانی که در پنج سال قبل مهره های کلیدی برای یوونتوس محسوب می شدند ناگهان تبدیل به بازیکنانی پا به سن گذاشته شدند و تیم هایی مانند بولونیا و تورینو در 13 فصل بعد قطب های جدید فوتبال ایتالیا را تشکیل دادند.

مرگ آنیلی باشگاه را با مشکلات مالی مواجه کرد و به همین دلیل مسئولین به فکر پرورش جوانان افتادند. بدین ترتیب بازیکنان زیادی از جمله آلفردو فونی و پی یروراوا نام و آوازه ای برای خود پیدا کردند.

هر چند یوونتوس نتوانست در طی 13 سال به قهرمانی برسد ولی در عوض تنها دو بار در میان پنج تیم برتر جدول جای نگرفت.

سانحه هوایی ناگوار سوپرگا در 4 مه 1949 ایتالیا را از یکی از بزرگترین تیم های تاریخ خود محروم کرد. اثرات این فاجعه بر روی تورینو بیش ازحد تصور بود. این تیم از آن زمان تنها یک بار موفق شد به قهرمانی لیگ برتر برسد. در عوض یوونتوس در آن سال قهرمان شد، فصل بعد در رده سوم قرار گرفت و در سال 1952 مجدداً قهرمانی را بدست آورد پس از این که یوونتوس از نظر تعداد قهرمانی به جنوا رسید یک دوران ناکامی دیگر آغاز شد.

به نظر می رسید بازیکنانی مانند جان هنسن، ارمز موچینلی و جیام پی یرو بونیپرتی که در قهرمانی یوونتوس برای نهمین بار نقش مهمی داشتند عطش خود را برای پیروزی از دست داده اند. اینتر با پذیرفتن سیستم جورجیو فونی توانست دو سال متوالی به قهرمانی دسته اول ایتالیا برسد و یوونتوس را تا رده دوم جدول پائین بکشد.

در سال 1954 ، به دنبال استعفای جیانی آنیلی، رئیس یوونتوس، هنسن و پارولا باشگاه را ترک کردند. یوونتوس در آن سال تا مکان هفتم جدول سقوط نمود.

سال بعد اوضاع بدتر شد و یوونتوس در حالی فصل را به پایان رساند که تنها هفت امتیاز تا سقوط فاصله داشت.

سه مهاجم شاخص :

یک سال دیگر طول کشید تا مجددا شانس به یوونتوس روی آورد. این تیم سرانجام در سال 1958 با تلاش سه مهاجم شاخص خود بونیپرتی، جان چارلز و عمرسیوری مجدداً به قهرمانی رسید. یوونتوس در سال 1961 دوازدهمین قهرمانی خود را جشن گرفت. این تیم تحت مربیگری لیوبیسا بروچیچ و رناتوسزارینی به سه قهرمانی رسید هر چند با رفتن سزارینی به ناپولی و انتخاب گونارگرن به عنوان مدیر فنی این دوران طلایی به پایان رسید. بونیپرتی، سمبل یوونتوس، پس از انجام 444 بازی بازنشسته شد و قهرمان بلا منازع ایتالیا در مکان دوازدهم جدول جای گرفت.

در دو فصل بعدی پائولو آمارال و مونز گلیو مربیگری یوونتوس را بر عهده گرفتند و با وجودی که این تیم در مکان های دوم و چهارم جدول قرار گرفت ولی هر دو مربی از کار برکنار شدند هر چند بازیکن آرژانتینی هم مدت زیادی در یوونتوس نماند و در تابستان 1964 با روی کار آمدن هریبوتوهررا این تیم را ترک کرد. در اولین فصل حضور هررا، سیوری تنها 15 بار بازی کرد و به همین دلیل تصمیم گرفت به ناپولی برود. هررا در سال 1967 به همراه یوونتوس به قهرمانی لیگ دست یافت.

در چهار سال بعدی تمام سعی باشگاه مصروف استخدام بازیکنان جدید شد.

ولی در زمان مربیگری آرماندوپیکی جوان در سال 1971 بود که یوونتوس تبدیل به یک قطب فوتبال گردید. فرانکو کوزیو، روبرتوبته گا، فابیون کاپلو و لوچیانواسپینوزی به تیم پیوستند و در کنار بازیکنانی مانند جوزپه فورینو، پیتروآناستازی، آنتونیو کوکوردو و فرانچسکو مورینی شالوده تیم اول را ریختند. متاسفانه پیکی نتوانست ثمره تلاش های خود را ببیند و فصل بعد جای خود را به سستمیر ویچپالک داد. در آن سال یوونتوس به اولین قهرمانی از مجموع هفت قهرمانی در طی 11 سال دست یافت.

طولانی ترین دوران ناکامی

پس از دوران موفقیت آمیز اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80، طولانی ترین دوران ناکامی یوونتوس بعد از جنگ آغاز شد.

جیووانی تراپاتونی پس از 11 سال مربیگری، قهرمانی در جام باشگاهای اروپا و شش بار قهرمانی در لیگ، یوونتوس را ترک کرد. پس از مدت کوتاهی ، میشل پلاتینی، اعجوبه فرانسوی جای او را گرفت. زمانی که میلان با سرمایه سیلویوبرلوسکونی بار دیگر به قطبی در فوتبال ایتالیا و اروپا تبدیل می شد" بانوی یپر" با حسرت شاهد قدرت گرفتن این تیم بود.

در آن زمان یوونتوس امیدوار بود دینوزوف اسطوره ای در نقش یک ناجی ظاهر شود. هر چند وی در فصل 90-1989 تنها توانست به جام یوفا و جام حذفی ایتالیا دست یابد. سال بعد دینووزف جای خود را به لوئیجی مایفردی داد و لوکادی مونتزامولو به عنوان معاون رئیس باشگاه انتخاب شد.

اگر میلان، آریگو ساکی را داشت، مونتزمولو را می شد" ضد ساکی" یوونتوس نامید.

لیپی وارد گود شد

پس از جام جهانی 1990، بازیکنان جدیدی مانند توماس هسلر آلمانی و روبرتو باجو، بازیکن محبوب ایتالیایی ها به یوونتوس پیوستند.

هر چند در پایان یک فصل ناموفق یوونتوس در مکان هفتم جدول قرار گرفت و جواز حضور در جام باشگاههای اروپا را نیز بدست نیاورد. حتی بازگشت زوج تراپاتونی- بونیپرتی هم نتوانست قدرت میلان را کاهش دهد. روسای یوونتوس به دنبال کسب افتخارات بیشتری بودند و بدین ترتیب مارچلولیپی وارد گود شد.

رسیدن لیپی در سال 1994 با سقوط میلان همزمان بود. آنجلو پروتزی ، یورگن کوهلر ، اندریاس مولر، دیوید پلات و فابریسیو راوانلی از ستارگان این تیم بودند .

دوران شکست ناپذیری میلان به پایان رسید و لیپی آنقدر زیرک بود که با آمیختن مهارت های باجو با قدرت جیان لوکاویالی یوونتوس را به جایگاه شایسته خود در دسته اول ایتالیا بازگرداند.

در چهار سال بعد، یوونتوس در بازی های داخلی و خارجی موفق ظاهر شد و در سال 1996 برای دومین بار به قهرمانی جام باشگاههای اروپا رسید. اگر چه با انتقال لیپی، یوونتوس سه سال دیگر در کسب هر گونه جام ناکام ماند. در سال 1999، پس از فتح نه جام، لیپی اعتماد بازیکنان را از دست داد و استعفا کرد و کارلوآنجلوتی که دو فصل قبل پارما را به مکان دوم جدول لیگ دسته اول رسانده بود برای جانشینی وی انتخاب شد. هافبک سابق میلان وارث تیمی شد که در اواسط جدول دست و پا می زد.

خریدهای نامناسب - زوران میرکوویچ، خوان اشنایدر و ژوسلین بلانشار- و مصدومیت بازیکنان کلیدی باعث شد یوونتوس در پایان فصل در مکان ششم جدول قرار گیرد.

سال بعد یوونتوس جنگنده تر ظاهر شد. این تیم که در بیشتر زمان فصل صدرنشین بود روز آخر قهرمانی را به لاتزیو واگذار کرد. فصل بعد این صحنه تکرار شد و این بار رم با اختلاف دو امتیاز، به قهرمانی رسید. در این سالها زیدان و اینزاگی از بهترینهای تورین بودند .

با توجه به این که علی رغم صرف 30 میلیون پوند در پیش از آغاز فصل، یوونتوس بسیار زود با جام باشگاههای اروپا خداحافظی کرد مسئولین، به فکر یافتن جانشین مناسبی برای آنجلوتی افتادند.

بازگشت لیپی

لیپی در سال 2001 به یوونتوس بازگشت و بالافاصله سرمایه لازم برای خرید جیان لوئیجی بوفون، لیلیان تورام و پاول ندود در اختیار وی گذاشته شد.

با حمایت لوچیانوموگی، روبرتو بته گا و آنتونیو گیرودو شانس مجددا به یوونتوس روی آورد و این تیم دو جام دیگر را به ویترین افتخارات خود افزود. به نظر می رسد عصر طلایی دیگری برای یوونتوس آغازشده است.

تاریخچه ی بارسلونا

تاریخچه ی کامل بارسلونا

باشگاه فوتبال بارسلونا (به اسپانیایی: Fútbol Club Barcelona) که بیشتر بارسلونا یا به صورت مخفف بارسا شناخته می‌شود، یک باشگاه فوتبال حرفه‌ای اسپانیایی است که در شهر بارسلون در منطقهٔ کاتالونیای اسپانیا قرار دارد. باشگاه فوتبال بارسلونا باشگاهی ورزشی-اجتماعی با هزاران عضو بوده که تیم فوتبال بارسلونا بخشی از آن می‌باشد. تیم این باشگاه در لا لیگا بازی می‌کند و جزو سه تیمی است که هرگز به دسته پایین‌تر سقوط نکرده‌است. شهرت تاریخی تیم این باشگاه به‌دلیل شیوه حمله‌ای ماهرانه و جذابش بوده که تأکیدش را بر بازی باز قرار می‌دهد.


این باشگاه با نام باشگاه فوتبال بارسلونا در سال ۱۸۹۹ توسط عده‌ای سوئیسی، انگلیسی و اسپانیایی و به رهبری خوان گمپر تأسیس شد. بارسا به نوعی، نهادی برای ترویج فرهنگ کاتالان و کاتالانیسم است و از این رو عبارت «فراتر از یک باشگاه» الگو:کاتالانی را به عنوان شعار خود انتخاب کرده‌است. سرود رسمی باشگاه، اثر جوزپ ماریا اسپیناس است که El Cant del Barça نام دارد.

برخلاف بسیاری از تیم‌های جهان این باشگاه توسط هوادارانش اداره می‌شود. باشگاه بارسلونا با درآمد ۳۶۶ میلیون یورو، دومین باشگاه ثروتمند جهان است. این باشگاه رقابت دیرینه‌ای با رئال مادرید دارد و به مسابقه‌ای که بین این دو تیم برگزار می‌شود اصطلاحاً ال کلاسیکو گفته می‌شود. نوکمپ با گنجایش ۹۹.۳۵۴ تماشاگر، ورزشگاه خانگی بارسلونا و بزرگترین استادیوم اروپا است. حدود ۲۵،۷% مردم اسپانیا طرفدار بارسلوناهستند، این در حالیست که بارسلونا با دارا بودن ۴۴،۲ میلیون هوادار در اروپا، پرطرفدارترین تیم حاضر در اروپا نیز می‌باشد.

باشگاه فوتبال بارسلونا با ۲۱ عنوان قهرمانی در لالیگا، ۲۶ قهرمانی در کوپا دل ری، ۱۰ قهرمانی در سوپرجام اسپانیا و ۳ قهرمانی در کوپا دی لالیگا، بعد از رئال مادرید پرافتخارترین تیم اسپانیا است. بارسلونا تنها تیمی است که از سال ۱۹۵۵ تا ۲۰۱۲ در جام باشگاه‌های اروپا حاضر بوده‌است. افتخارات بارسلونا در اروپا شامل ۴ قهرمانی در لیگ قهرمانان، ۴ قهرمانی در سوپرجام اروپا، ۳ قهرمانی در جام یوفا. ۴ قهرمانی در جام در جام اروپا و ۲ قهرمانی در جام لاتین می‌شود. در سال ۲۰۰۹، بارسلونا موفق شد اولین باشگاهی باشد که سه‌گانه لا لیگا، کوپا دل ری و لیگ قهرمانان اروپا را به دست آورد. هم‌چنین تنها تیمیست که توانسته شش‌گانه جام‌ها را فتح کند. بارسلونا را می‌توان یکی از موفق‌ترین تیم‌های حاضر در اروپا دانست.

همان‌گونه که از شعار باشگاه «فراتر از یک باشگاه» بر می‌آید این باشگاه تنها به فوتبال محدود نبوده و برخلاف باشگاه‌های ورزشی شمال آمریکا به ورزش‌های دیگر و حتی به ایفای نقشی فرهنگی نیز می‌پردازد. باشگاه فوتبال بارسلونا علاوه بر فوتبال شامل ۱۴ رشته ورزشی دیگر است که چهار رشته آن شامل بسکتبال، فوتسال، هندبال و هاکی داخل سالن جزو تیم‌های حرفه‌ای به حساب می‌آیند.

باشگاه فوتبال بارسلونا نقشی تاریخی به عنوان یک نماد ملی گرایی کاتالان‌ها بازی کرده است. به‌عنوان مثال در زمان دیکتاتورى فاشیستی ژنرال ده ریورا که به مقابله با ملی گرایی کاتالان‌ها پرداخته بود، ممنوعیتی شش ماهه بر این باشگاه تحمیل شده و سپس عنوان باشگاه تغییر داده شد. علی‌رغم این‌ها باشگاه بارسلونا به عنوان نمادی از هویت منطقه‌ای و مطالبه ارزش‌های دموکراتیک کاتالان‌ها درآمد. باشگاه٬ نام اولیه‌اش را تنها پس از مرگ فرانکو در سال ۱۹۷۵ به‌دست آورد.

تأسیس باشگاه فوتبال بارسلونا (۱۹۲۲–۱۸۹۹)

خوان هانس گمپر تمایل خود را به صورت آگهی در روزنامه لوس دپورتس برای تأسیس باشگاه فوتبال اعلام کرد. در ۲۹ نوامبر همان سال در جلسهٔ خیمناسیو سوله نتایج مثبتی حاصل شد و در نهایت یازده بازیکن شامل واتر وایلد، لوئیس دی اوسو، بارتومئو ترادس، اوتو کونزله، اوته مه یر، انریک دوکال، پره کبوت، کارلس پوجول، جوزپ لوبت، جانپارسونز و ویلیام پارسونز جذب شدند و باشگاه فوتبال بارسلونا متولد شد.

بارسلونا شروع موفقیت آمیزی در مسابقات ملی و منطقه‌ای نظیر مسابقات فوتبال کاتالونیا و کوپا دل ری داشت. در ۱۹۰۲ میلادی باشگاه اولین جام خود، کوپا ماکایا را بالای سر برد و نیز در همان سال در فینال اولین دوره کوپا دل ری به مصاف بیزکایا رفت که ۱ – ۲ مغلوب شد. در ۱۹۰۸ میلادی، درحالی که باشگاه در شرایط مالی سختی قرار داشت و جز قهرمانی در مسابقات فوتبال کاتالونیا در ۱۹۰۵ میلادی تا آن زمان نتوانسته بود پیروزی دیگری به دست آورد، خوان گمپر به عنوان ریاست باشگاه برگزیده شد. گمپر در ۵ دوره متفاوت، در بین سال‌های ۱۹۰۸ تا ۱۹۲۵، ریاست باشگاه را بر عهده داشت، و مجموعاً حدود ۲۵ سال را در خدمت باشگاه گذراند.

از مهمترین دستاوردهای وی می‌توان کمک به بارسا برای به دست آوردن ورزشگاه اختصاصی را خاطر نشان کرد. در ۱۴ مارس ۱۹۰۹ میلادی، بارسلونا به ورزشگاه اینداستریا که بزرگتر بود و ۸٬۰۰۰ نفر گنجایش داشت، نقل مکان کرد. از ۱۹۱۰ تا ۱۹۱۴ میلادی، بارسلونا در جام پیرنه شرکت کرد و به عنوان بهترین تیم لانگیدوک، میدی، ناحیه آکیتن، باسک و کاتالونیا انتخاب شد. در آن زمان شرکت کردن در این رقابت‌های آزاد برای تیم بسیار مفید بود. در همین دوره زبان رسمی باشگاه از کاستیلن به کاتالونیایی تغییر کرد و تیم به‌تدریج به یکی از نمادهای مهم کاتالونیا تبدیل شد، تاجایی که برای بسیاری از طرفداران، حمایت از تیم بیشتر به واسطهٔ جایگاه اجتماعی آن و نه بازی خود تیم اهمیت داشت. گمپر، جک گرینول را به عنوان اولین مربی تمام وقت بارسلونا انتخاب کرد. وی همچنین تلاش‌هایی برای افزایش تعداد اعضای باشگاه انجام داد، به طوری که در سال ۱۹۲۲ میلادی، تعداد اعضای باشگاه به بیش از ۲۰٬۰۰۰ نفر افزایش یافت.

این افزایش اعضا به لحاظ مالی تیم را قادر به تهیه ورزشگاه جدید ساخت. در نهایت باشگاه به ورزشگاه لس کورتس که در همان سال افتتاح شده بود، نقل مکان کرد. ورزشگاه جدید ۲۲٬۰۰۰ نفر گنجایش داشت که بعدها به ۶۰٬۰۰۰ نفر هم رسید. در دوران گمپر، تیم فوتبال بارسلونا موفق شد یازده بار مسابقات فوتبال کاتالونیا، شش بار کوپا دل ری و چهار بار کوپا دی پیرنه را فتح کرده و نخستین «عصر طلایی» خود را تجربه کند.

ده ریورا٬ جمهوری خواهی و جنگ داخلی (۱۹۵۷–۱۹۲۳)

بمباران هوایی بارسلون در ۱۹۳۸

در ۱۴ ژوئن ۱۹۲۵ جمعیت حاضر در یکی از مسابقه در حرکتی خودجوش برای اعتراض به دیکتاتوری میگوئل پریمو ده ریورا سرود ملی را هو کردند که در پی آن حکومت در واکنش به این عمل ورزشگاه را شش ماه تعطیل کرد و گمپر نیز مجبور به کناره‌گیری از ریاست باشگاه شد. همزمان با حرکت باشگاه‌ها به سوی حرفه‌ای شدن، مدیران بارسلونا نیز در ۱۹۲۶ اولین گام را در این مسیر نهادند.

در ۱۹۲۸، بارسلونا پیروز جام اسپانیا شد، در مراسم اهدای جام ترانهٔ اودا اِ پلاکتو از رافائا آلبرتی یکی از اعضای اصلی گروه «نسل ۲۷» در وصف عملکرد قهرمانانه دروازه‌بان بارسا خوانده شد. در ۳۰ ژوئیه ۱۹۳۰، بنیان گذار باشگاه، خوان گمپر، بعد از دوره‌ای افسردگی به واسطهٔ مشکلات شخصی و اقتصادی اقدام به خودکشی کرد. اگرچه بارسلونا با بازیکن سرشناسی چون جوزپ اسکولا به کار خود ادامه می‌داد، باشگاه به دلیل کشمکش‌های سیاسی که جامعه ورزشی را به کلی تحت شعاع قرار داده بود، وارد دوره‌ای از افت شد. باوجود کسب قهرمانی در سال‌های ۱۹۳۰، ۱۹۳۱، ۱۹۳۲، ۱۹۳۴، ۱۹۳۶ و ۱۹۳۸ در مسابقات کاتالونیا، بارسلونا هیچ موفقیتی در سطح ملی (بجز عنوان بحث برانگیز ۱۹۳۷) به دست نیاورده بود. یک ماه پس از شروع جنگ داخلی اسپانیا در سال ۱۹۳۶، برخی از بازیکنان بارسلونا و اتلتیک بیلبائو داوطلب خدمت سربازی در جمع افرادی شدند که در مقابل شورشیان نظامی می‌جنگیدند.

در ۶ اکتبر همین سال جوزپ سانیول، مدیر باشگاه و از اعضای حامی حزب سیاسی استقلال طلب، توسط سربازان فالانژ در نزدیکی گواداراما به قتل رسید. در تابستان ۱۹۳۷، تیم به اردوی مکزیک و ایالات متحده رفت. این اردو اگرچه به لحاظ مالی باشگاه را در امان نگه می‌داشت، اما نیمی از تیم به دنبال پناهندگی در کشورهای فرانسه و مکزیک بودند. در ۱۶ مارس ۱۹۳۸، بارسلونا مورد بمباران هوایی قرار گرفت که به کشته شدن ۳۰۰۰ تن انجامید و دفتر باشگاه نیز از این بمباران در امان نماند. کاتالونیا چند ماه بعد به تصرف در آمد. باشگاه به نماد نافرمانی کاتالانیسم تبدیل شد و در پی‌محدودیت‌های ایجاد شده اعضای آن به ۳٬۴۸۶ نفر کاهش یافت. پس از جنگ داخلی، پرچم کاتالونیا ممنوع اعلام شد و تیم‌ها از استفاده از نام‌های غیراسپانیایی نیز منبع شدند.

این اقدام باشگاه را مجبور به تغییر نام به (به اسپانیایی: Club de Fútbol Barcelona) و حذف پرچم کاتالونیا از لباس تیم کرد. در ۱۹۴۳، بارسلونا در نیمه نهایی مسابقات کوپا دل جنرالیسمه به مصاف رئال مادرید رفت. دیدار رفت دو تیم در لس کورتس با نتیجه ۳–۰ به نفع بارسلونا پایان یافت. پیش از بازی برگشت، اعضای تیم بارسلونا با رئیس امنیت دولت فرانسیسکو فرانکو دیدار داشتند و او به آن‌ها یادآوری کرد که تنها به علت سخاوتمندی رژیم آن‌ها امکان بازی کردن را دارند. در بازی برگشت رئال مادرید با نتیجه ۱۱–۱ بارسلونا را شکست داد. علی‌رغم فشارهای سیاسی آن زمان، بارسلونا در ده ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ توانست موفقیت‌های قابل توجهی را کسب کند. بارسا با مربیگری جوزپ سامیتیر و بازیکنانی چون سزار، آنتونی رامالتس و خوان ولاسکو در سال ۱۹۴۸ و ۱۹۴۹ توانست قهرمان لا لیگا شود. همچنین در سال ۱۹۴۹ توانست برای اولین بار کوپا لاتین را فتح کند.

در ژوئن ۱۹۵۰ باشگاه قرار دادی با لادیسلائو کوبالا بست، او یکی از افراد تاثیر گذار در بارسلونا بود. در یکشنبه بارانی سال ۱۹۵۱، انبوهی از جمعیت پس از پیروزی ۲–۱ در برابر سانتاندر، ورزشگاه لس کورتس را بدون استفاده از تراموا ترک کردند که شگفتی مسئولین حکومتی را برانگیخت. در آن زمان در بارسلون کارکنان تراموا اعتصاب کرده بودند و این حمایت از جانب طرفداران بارسلون از حرکت آنان صورت گرفت.

رویدادهایی از این قبیل چهره‌ای متفاوت از باشگاه یا تعلق آن به فراتر از کاتالونیا را نشان می‌داد. بسیاری در اسپانیا باشگاه را مدافع حقوق بشر و آزادی می‌دانستند بارسلونا توانست با مربیگری فردیناند دائوییک و بازی لادیسلائو کوبالا در سال ۱۹۵۲ پنج عنوان قهرمانی مختلف شامل لا لیگا، کوپا دل جنرالیسمه (یا همان کوپا دل ری)، کوپا لاتین و کوپا اوا دوارته و کوپا مارتینی روسی را بالای سر ببرد. همچنین در ۱۹۵۳ نیز توانست مجدداً لا لیگا و کوپا دل جنرالیسمه را فتح کند.

باشگاه فوتبال بارسلونا (۱۹۷۸–۱۹۵۷)

ورزشگاه باشگاه بارسلونا ، نوکمپ

بارسلونا با مربیگری هلنیو هررا و لوییز سوارز جوان (بازیکن سال فوتبال اروپا در ۱۹۶۰) و دو بازیکن مجارستانی به توصیه کوبالا با نام‌های ساندور کوچیس و زولتان زیبور توانست دو عنوان ملی دیگر در سال ۱۹۵۹ و لا لیگا و جام بین شهری را در ۱۹۶۰ کسب کند. در ۱۹۶۱ بارسلونا اولین باشگاهی بود که توانست رئال مادرید را در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا شکست دهد، اما در فینال با نتیجه ۳–۲ مغلوب بنفیکا شد.

کار ساخت ورزشگاه نیوکمپ در سال ۱۹۵۷ به پایان رسید و این بدین معنا بود که باشگاه مقداری پول برای خرید بازیکنان جدید داشت. دهه ۱۹۶۰ موفقیت‌های کمتری برای باشگاه به همراه داشت و لا لیگا کاملاً در دست رئال مادرید بود. از جنبه‌های مثبت دهه شصت می‌توان به ظهور بازیکنانی چون جوزپ فوسته و کارلس رکساچ و پیروزی باشگاه در کوپا دل جنرالیسمه در ۱۹۶۳ و جام بین شهری در ۱۹۶۶ اشاره کرد.

همچنین بارسلونا توانست رئال مادرید را در فینال کوپا دل جنرالیسمه در ورزشگاه برنابئو در حالی که فرانکو بازی را تماشا می‌کرد، شکست دهد و بخشی از اقتدار سابق خود را به نمایش بگذارد. با پایان یافتن دوره دیکتاتوری فرانکو در ۱۹۷۴، نام باشگاه به نام اصلیش تغییر کرد، طراحی تاج آن به شکل اولیه‌اش برگردانده شد و دوباره حروف اصلیش را به دست آورد. فصل ۱۹۷۳–۱۹۷۴ شاهد حضور یوهان کرایف بود که برای ثبت یک رکورد جهانی به مبلغ ۹۲۰ هزار پوند از آژاکس خریداری شد.

یوهان کرایف در مصاحبه‌ای با یکی از خبرگزاری‌های اروپا گفت:«من بارسلونا را به رئال مادرید ترجیح دادم زیرا نمی‌توانم برای تیمی بازی کنم که با فرانکو ارتباط دارد.» و این مصاحبه خیلی سریع او را به چهره محبوب هواداران بارسا تبدیل کرد و زمانی که وی نام فرزندش را یوردی، یک نام محلی کاتالانی گذاشت، بر میزان این محبوبیت افزوده شد. یوهان کرایف به همراه بازیکنان خوب دیگری چون خوان مانوئل آسنسی، کارلس رکساچ و هوگو سوتیل به باشگاه کمک کردند تا بتواند بعد از دهه ۱۹۶۰ با شکست ۵–۰ رئال مادرید در سال ۱۹۷۴ قهرمان لالیگا شود.

یوهان کرایف در ۱۹۷۳ در اولین دوره حضورش در بارسا به عنوان بهترین بازیکن سال اروپا برای بار دوم انتخاب شد، او در سال ۱۹۷۱، زمانی که برای آژاکس بازی می‌کرد توانسته بود این عنوان برای اولین بار کسب کند، همچنین برای بار سوم در سال ۱۹۷۴ درحالی که همچنان برای بارسلونا بازی می‌کرد مجدداً این عنوان را تصاحب کرد.

نونیز و ثبات در مدیریت (۲۰۰۰–۱۹۷۸)

۱۹۷۸ جوزپ لوییس نونیز در انتخاباتی توسط اعضای باشگاه به عنوان مدیر جدید انتخاب شد. این تصمیم بسیار نزدیک و متصل به گذار اسپانیا در مسیر دموکراسی و پایان یافتن دیکتاتوری فرانکو در سال ۱۹۷۴ بود. هدف اصلی نونیز ارتقا دادن بارسا به سطح یک باشگاه جهانی از طریق ثبات بخشیدن به آن در زمین و خارج از آن بود. وی به توصیه کرایف، آکادمی جوانان بارسلونا، لا ماسیا را در ۲۰ اکتبر ۱۹۷۹ تأسیس کرد. دوره ریاست او ۲۲ سال به طول انجامید و بر بارسلونا تاثیر بسازایی گذاشت.

از زمان نونیز سیاست‌های سختگیرانه‌ای برای دستمزد و نظم و انضباط به جا مانده‌است. در ۱۶ مه ۱۹۷۹ بارسلونا با شکست ۴–۳ فورتونا دوسلدورف در مقابل بیش از ۳۰٬۰۰۰ طرفدار بارسلونایی که برای دیدن بازی به بازل سوئیس آمده بودند، توانست برای اولین بار جام در جام اروپا فتح کند. در ۱۹۸۲ مارادونا با قراردی به مبلغ ۵ میلیون پوند از بوکا جونیورز خریده شد و دهمین رکورد جهان از حیث مبلغ قرار داد رقم خورد. در پایان فصل ۱۹۸۳–۱۹۸۲ بارسلونا توانست با مربیگری منوتی، رئال مادرید را شکست دهد و قهرمان کوپا دل ری شود. حضور مارادونا در بارسا دیری نپایید و او بارسلونا را برای پیوستن به ناپولی ترک کرد. در آغاز فصل ۱۹۸۵–۱۹۸۴ تری وینابلز به عنوان مربی انتخاب شد و توانست لالیگا را با هافبک برجستهٔ آلمانی، برند شوستر فتح کند.

در فصل بعدی او تیم را به مرحله فینال جام باشگاه‌های اروپا برد که در ضربات پنالتی بارسا مغلوب استوا بخارست شد و عنوان نایب قهرمانی را کسب کرد. پس از جام جهانی فوتبال ۱۹۸۶ باشگاه گری لینکر آقای گل آن رقابت‌ها را از باشگاه اورتون خرید و با دروازه‌بان آندونی زوبیزارتا قرار دادی طولانی بست. اما تیم در حالی که شوستر در محرومیت به سر می‌برد نتوانست موفقیت‌های زیادی کسب کند. وینابلز در آغاز فصل ۱۹۸۸–۱۹۸۷ از بارسا اخراج و لوییس آراگونز جانشین او شد. تمرد بازیکنان از نونیز در رویدادی که به هسپریا موتینی شهرت دارد در همین فصل رخ داد و این فصل با پیروزی ۱–۰ در مقابل رئال سوسیداد در فینال کوپا دل ری به پایان رسید.

یوهان کرایف برنده چهار عنوان قهرمانی لا لیگا با بارسلونا در سمت مربی در سال ۱۹۸۸ کرایف به عنوان سرمربی به باشگاه بازگشت و به زبان ساده‌تر یک تیم رویایی جمع کرد. در حالی که باشگاه با ستاره‌های بین‌المللی چون روماریو، رونالد کومان، میشل لادروپ و هریستو استویچکوف قرار داد داشت، او ترکیبی از بازیکنان اسپانیایی چون خوزه ماری باکرو، جوزپ گواردیولا و تکسیکی بگیریستین را به زمین می‌برد. بارسا زیر نظر یوهان کرایف توانست چهار عنوان قهرمانی لالیگا را بین سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۴ پی در پی کسب کند. در رقابت‌های اروپایی نیز با شکست سمپدوریا در فینال جام در جام اروپا ۱۹۸۹ و لیگ قهرمانان اروپا ۱۹۹۲ هر دو عنوان قهرمانی را به دست آورد. همچنین بارسا کوپا دل ری در سال ۱۹۹۰، سوپر جام اروپا در سال ۱۹۹۲ و سه سوپر جام اسپانیا را نیز ازآن خود کرد.

یوهان کرایف با ۱۱ عنوان قهرمانی پس از گواردیولا، موفق‌ترین مربی باشگاه تا به امروز بوده و با ۸ سال مربیگری پی در پی بیشترین مدت باقی‌ماندن در سمت مربیگری باشگاه را داراست. بخت یوهان کرایف در فینال دو فصل آخر مربیگریش برگشت و کسب نتایج ضعیف اسباب اخراج او توسط نونیز را فراهم کرد. بابی رابسون جایگزین کرایف شد و تنها در فصل ۱۹۹۷–۱۹۹۶ در این سمت باقی‌ماند. او رونالدو را از پی‌اس‌وی خرید و توانست سه جام کوپا دل ری، سوپر جام اسپانیا و جام در جام اروپا را برای باشگاه به ارمغان آورد. حضور رابسون تنها یک راه حل کوتاه مدت بود تا لوئیس فن خال بتواند به باشگاه بپیوندد. رونالدو نیز مانند مارادونا برای مدت کوتاهی در باشگاه ماند و سپس به اینتر میلان پیوست.

به هرشکل ستارگان تازه‌ای چون لوییس فیگو، پاتریک کلایورت، لوییز انریکه و ریوالدو در باشگاه ظاهر شدند و بارسا هر دو جام کوپا دل ری و لا لیگا را در سال ۱۹۹۸ بالای سر برد. در ۱۹۹۹ ریوالدو به عنوان چهارمین بازیکن بارسلونا توانست عنوان بهترین بازیکن فوتبال سال اروپا را کسب کند. علی‌رغم تمام این موفقیت‌ها داخلی، عدم پیروزی بارسا در فینال لا لیگا ۲۰۰۰ که سبب قهرمانی رئال مادرید شد، استعفای نونیز و فن خال را در پی داشت.

رفتن نونیز و آمدن لاپورتا (۲۰۱۰–۲۰۰۰)

رفتن نونیز و فن خال از باشگاه قابل مقایسه با پیوستن لوییس فیگو به رئال مادرید نبود، فیگو نه تنها کاپیتان دوم تیم بلکه به عنوان قهرمانی قابل ستایش نزد هواداران بارسا شناخته می‌شد، تاجایی که بسیاری از کاتالونیایی‌ها او را از خودشان می‌دانستند.

هواداران بارسا که از تصمیم پیوستن فیگو به رقیب دیرینه خود بسیار ناراحت بودند، این ناراحتی را با استقبال خشم‌آلود خود از حضور فیگو در نیوکمپ نشان می‌دادند، حتی در اولین حضور او در نیوکمپ به سمتش یک کله خوک و شیشه پر ویسکی پرتاب کردند. در سال ۲۰۰۰ خوان گسپارت جایگزین نونیز شد و به مدت سه سال در این سمت باقی‌ماند. در این مدت باشگاه شاهد رفت‌وآمد مربیان بود. در نهایت فن خال برای بار دوم به باشگاه بازگشت ولی از آنجایی که نتیجه مثبتی حاصل نشد، فن خال و گسپارت هر دو استعفا دادند.

پس از دوران ناموفق گسپارت، باشگاه با ترکیبی از مسئولین جوان به اوج بازگشت. خوان لاپورتا جایگزین گسپارت شد و فرانک ریکارد بازیکن سابق تیم ملی فوتبال هلند به عنوان مربی بارسا انتخاب شد. تاثیر بازیکنان بین‌المللی و ترکیب آن‌ها با بازیکنان اسپانیایی تیم را به سمت کسب موفقیت مجدد سوق داد. بارسا توانست در سال ۲۰۰۵–۲۰۰۴ لا لیگا و سوپر جام اسپانیا را فتح کند و قرار دادی با رونالدینیو، بازیکن سال فوتبال جهان ۲۰۰۶ ببندد. در فصل ۲۰۰۶–۲۰۰۵ بارسا مجدداً قهرمان لا لیگا و سوپر جام اسپانیا شد. در فینال لیگ قهرمانان بارسلونا در مقابل آرسنال قرار گرفت، درحالی که آرسنال تا پیش از ۱۵ دقیقه پایان بازی با ۱۰ بازیکن پیروز میدان بود، بارسا توانست نتیجه بازی را ۲–۱ به نفع خود تغییر دهد و جام را بعد از ۱۴ سال بالای سر بگیرد.

در همان سال بارسلونا در جام باشگاه‌های جهان نیز شرکت کرد و در فینال با گل دقیقه ۸۲ حریف برزیلی خود، مغولب اینترناسیونال شد. اگرچه بارسلونا فصل ۲۰۰۷–۲۰۰۶ را با قدرت شروع کرد، اما در پایان بدون کسب هیچ عنوانی فصل را به پایان رساند. بعدها اردوی پیش از فصل در ایالات متحده که منجر به مصدومیت ساموئل اتوئو و لیونل مسی شد، به عنوان دلیل عدم موفقیت باشگاه اعلام شد. در لالیگا که بارسا در بیشتر فصل‌ها در جایگاه اول قرار داشت، در سال جدید بی‌ثباتی باشگاه فرصتی برای پیشی گرفتن رئال مادرید و قهرمانی آنان شد.

فصل ۲۰۰۸–۲۰۰۷ برخلاف سال‌های گذشته موفقیتی برای باشگاه به همراه نداشت و در پی آن جوزپ گواردیولا مربی تیم دوم بارسلونا در پایان فصل جایگزین ریکارد شد. بارسا در فینال کوپا دل ری ۲۰۰۹ با شکست ۴–۱ اتلتیک بیلبائو برای ۲۵امین بار قهرمان این رقابت‌ها شد. سه روز پس از آن شکست ۶-۲ رئال مادرید در رقابت‌های لالیگا در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو جام را برای بارسلونا در فصل ۲۰۰۹–۲۰۰۸ به ارمغان آورد. بارسا در حالی فصل را به پایان رساند که در ورزشگاه المپیک رم، منچستر یونایتد فاتح سال قبل جام باشگاه‌ها را با نتیجه ۲–۰ شکست داد و سومین عنوان قهرمانی جام باشگاه‌ها را فتح کرد. در نتیجه برای اولین بار در اسپانیا اولین سه‌گانه را به دست آورد.

بارسا با شکست مجدد اتلتیک بیلبائو در فینال سوپر جام اسپانیا ۲۰۰۹ و پیروزی در مقابل شاختار دونتسک در فینال سوپر جام اروپا ۲۰۰۹ دو جام دیگر را نیز بالای سر برد. در دسامبر ۲۰۰۹، بارسا جام باشگاه‌های جهان ۲۰۰۹ را نیز فتح کرد و اولین تیم تاریخ فوتبال شد که شش‌گانه جام‌ها را توانست کسب کند. همچنین بارسلونا با فتح لالیگا با ۹۰ امتیاز و فتح سوپر جام برای ۹امین بار توانست دو رکورد تازه در فوتبال اسپانیا به ثبت برساند. رفتن لاپورتا و آمدن راسل ( تاکنون‌–۲۰۱۰) بعد از کناره‌گیری لاپورتا در ژوئن ۲۰۱۰، ساندرو راسل بعد از مدتی کوتاه به عنوان مدیر جدید باشگاه انتخاب شد. رأی‌گیری برای انتخاب مدیر جدید در ۱۳ ژوئن ۲۰۱۱ برگزار شد و راسل توانست با کسب ۶۱.۳۵‌٪ (تعداد ۵۶٬۰۸۸ رأی) کل آرای مأخوذه به ریاست باشگاه برسد. او سپس توانست داوید ویا را با ۴۰ میلیون یورو از والنسیا و خاویر ماسکرانو را با ۱۹ میلیون یورو از لیورپول به همراه دو بازیکن دیگر در نوامبر ۲۰۱۰ به‌خدمت بگیرد.

بارسلونا توانست در اولین ال کلاسیکو در فصل ۲۰۱۰-۱۱، رئال مادرید را با حساب ۵-۰ شکست دهد و هم‌چنین در آن فصل توانست برای سومین سال پیاپی با ۹۹ امتیاز فاتح لالیگا شود. در آوریل ۲۰۱۱ بارسلونا که به فینال کوپا دل ری راه یافته‌بود دراین مرحله مقابل رئال مادرید قرار گرفت و بازی را با حساب ۱-۰ در مستایا واگذار کرد. در ماه مه نیز، بارسلونا در فینال لیگ قهرمانان اروپا با شکست دادن منچستر یونایتد با حساب ۳-۱ در ورزشگاه ومبلی لندن که از یک لحاظ تکرار فینال سال ۲۰۰۹ محسوب می‌شد، برای چهارمین بار قهرمان اروپا شد.


نام مستعار طرفداران بارسلونا کولز است. گفته می‌شود ۲۵٪ از جمعیت اسپانیا طرفدار بارسلونا هستند و بعد از رئال مادرید که ۳۲٪ از اسپانیایی‌ها هوادار آن هستند، بارسا در جایگاه دوم قرار می‌گیرد. جایگاه سوم نیز به تیم والنسیا با ۵٪ حامی تعلق دارد. در اروپا بارسا دومین تیم محبوب این قاره‌است. تعداد اعضای باشگاه از فصل ۲۰۰۳–۰۴ از ۱۰۰٬۰۰۰ نفر به ۱۷۰٬۰۰۰ نفر تا سپتامبر ۲۰۰۹ افزایش قابل توجهی داشته‌است.

علاوه بر عضویت، در ژوئن ۲۰۱۰، به طور رسمی ۱٬۳۳۵ نفر در نقاط مختلف جهان در انجمن هواداران بارسا ثبت نام کرده‌اند. انجمن‌های هواداران وظیفه تبلیغ بارسلونا در محل‌های مختلف را دارند و در مقابل در حین بازدید از بارسلونا خدمات مفیدی دریافت می‌کنند. همچنین بارسا هواداران بسیار برجسته‌ای تاکنون داشته که در این میان می‌توان به پاپ ژان پل دوم که عضو افتخاری باشگاه بود یا خوزه زاپاترو که نخست وزیر فعلی اسپانیا است اشاره کرد.

ال کلاسیکو

رقابت شدید میان دو تیم قوی‌تر در لیگ‌های ملی بسیار معمول است و این در مورد لا لیگا نیز صدق می‌کند، جایی که به بازی میان بارسلونا و رئال مادرید ال کلاسیکو (به اسپانیایی: El Clásico) می‌گویند. از ابتدا این دو تیم به عنوان نماینده دو منطقه و شهر رقیب، کاتالونیا و کاستیل شناخته می‌شوند. این رقابت بازتابی از تنش‌های فرهنگی و سیاسی میان دو منطقه‌است که از جنگ داخلی اسپانیا نشئت می‌گیرد. در مدت دیکتاتوری پریمو ده ریورا و بخصوص فرانسیسکو فرانکو (۱۹۳۹-۱۹۷۵) تمامی فرهنگ‌های محلی مورد سرکوب قرار گرفتند و تمام زبان‌های رایج در اسپانیا جز کاستیلایی ممنوع اعلام شدند.

مردم کاتالان به یک نماد برای ابراز آزادی خواهی نیاز داشتند و بارسا تبدیل به فراتر از یک باشگاه (به کاتالان: Més que un club) برای کاتالان‌ها شد. به گفتهٔ مانوئل واسکس مونتالبان، پیوستن به بارسلونا بهترین راه برای کاتالان‌ها بود تا هویت خود را نشان دهند، این راه نسبت به پیوستن به جنبش‌های ضد فرانکو کم هزینه‌تر بود و امکان ابراز مخالفت را به آن‌ها می‌داد. از سوی دیگر رئال مادرید در بسیاری از موارد به عنوان تجسمی از تمرکز ظلم حاکمیت، رژیم فاشیستی و فراتر از آن بود. (سانتیاگو برنابئو که ورزشگاه رئال به نام اوست از افرادیست که علیه ملی گرایی فرانکو جنگید.)

به هر شکل در طول جنگ داخلی اسپانیا، اعضای هر دوتیم نظیر جوزپ سانیول و رافائل سانچز گوئرا متحمل آسیب‌هایی از سوی هواداران فرانکو شدند. در دهه ۱۹۵۰، زمانی که بحث انتقال آلفردو دی استفانو مطرح شد، اختلاف دو باشگاه تشدید یافت. در نهایت او رئال مادرید را انتخاب کرد و در آن فصل باعث موفقیت آن‌ها نیز شد. در دهه ۱۹۶۰ هر دو تیم در جام اروپا به مصاف با یکدیگر رفتند که رئال مادرید توسط بارسا حذف شد. همچنین در آخرین رویارویی دو تیم در سال ۲۰۰۲ که توسط رسانه‌های اسپانیا «رقابت قرن» نام گرفت، بیش از ۵۰۰ میلیون نفر شاهد دیدار دو تیم بودند.

دربی بارسلونا

رقیب منطقه‌ای بارسا، اسپانیول است. برخلاف بارسا که هیئت مدیره اولیه آن از ملیت‌های مختلف بودند. این تیم توسط علاقه‌مندان به فوتبال اسپانیا تأسیس شد و سپس از حمایت پادشاه برخوردار گشت. اسپانیول آشکارا به عنوان یک تیم ضد بارسلونایی تأسیس شد و آن‌ها همواره بارسا را به عنوان یک تیم بیگانه می‌دیدند. از آنجایی که مردم کاتالونیا اسپانیول را به عنوان نماینده‌ای از مادرید می‌دیدند، رقابت‌ها جدی‌تر شد. زمین اصلی باشگاه اسپانیول در منطقه اعیان نشین ساریا بود. اسپانیول به طور سنتی بخصوص در زمان حکومت فرانکو، به زعم اکثریت شهروندان بارسلونا به عنوان ترویج کننده مشروعیت حکومت شناخته می‌شد و این در تضاد کامل با روحیه انقلابی بارسلونایی‌ها بود.

در ۱۹۱۸ که بحث خودمختاری مطرح شده بود اسپانیول شروع به مخالفت با آن کرد. بعدها اسپانیول در کنار فاشیست‌ها از گروه‌های حامی فالانژ که می‌خواستند به جنگ داخلی بپیوندند حمایت می‌کرد. باوجود این تفاوت‌های فکری، دربی به‌خاطر تفاوت اهداف هر دو باشگاه، بیشتر برای هواداران اسپانیول اهمیت داشته تا بارسلونا. در سال‌های اخیر رقابت میان دو باشگاه کمتر رنگ و بوی سیاسی داشته و باشگاه اسپانیول نیز نام رسمی و سرود باشگاه را از اسپانیایی به کاتالان ترجمه کرده‌است. اگرچه در تاریخ لا لیگا بیشتر دربی‌ها منطقه‌ای هستند، این رقابت نامعمول نیز کاملاً با برتری بارسلونا همراه بوده‌است.

اسپانیول در تمام طول ۷۰ سال گذشته تنها سه بار بالاتر از بارسلونا قرار داشته و در مسابقات جام حذفی کاتالونیا تنها در سال ۱۹۵۷ موفق به پیروزی در برابر بارسا شده‌است. همچنین بهترین نتیجه‌ای که اسپانیول تاکنون از شهرآورد بارسلونا به دست آورده ۶–۰ در سال ۱۹۵۱ بوده‌است. اسپانیول در فصل ۲۰۰۹–۲۰۰۸ با کسب پیروزی ۲–۱ در مقابل بارسا تنها تیمی است که توانسته سه بار در یک فصل بارسلونا را در نیوکمپ شکست بدهد. درآمد و دارایی در ۲۰۱۰، مجله فوربز با اعلام ثروت باشگاه بارسلونا در حدود ۷۵۲ میلیون یورو، آن‌ها را در جایگاه چهارم پس از منچستر یونایتد، رئال مادرید و آرسنال به عنوان ثروتمندترین باشگاه جهان قرار داد.. طبق گفته دلویت، بارسلونا با در آمد ۳۶۶ میلیون یورو در همین سال، جایگاه دوم را پس از رئال مادرید که ۴۰۱ میلیون یورو درآمد دارد به دست آورده‌است.

حسابرسی‌های دلویت در ژوئیه ۲۰۱۰ نشان می‌دهد بارسلونا ۴۴۲ میلیون یورو بدهی دارد. این رقم دقیقاً ۵۸ درصد از کل دارایی‌ها بارسلونا است که فوربز آن را اعلام کرده بود. مدیر جدید باشگاه این بدهی‌ها را ناشی از مشکلات ساختاری دانسته‌است. خبرها حکایت از آن دارد که در سال جاری بارسا مبلغ ۷۹ میلیون یوروی دیگر ضرر خواهد داشت، این درحالیست که بارسلونا یکی از مدافعان عنوان قهرمانی لالیگا است.

رکوردها

ژاوی در حال حاضر با مجموعاً بیش از ۶۳۰ بازی برای بارسلونا و بیش از ۴۰۰ بازی در لالیگا رکوردار همراهی باتیم است. برترین گلزن بارسا تاکنون در تمام رقابت‌ها حتی دوستانه، پائولینو آلکانترا با ۳۵۷ گل بوده‌است. سزار رودریگز با ۱۹۵ گل زده در بین سال‌های ۱۹۴۲ تا ۱۹۵۵ بهترین گل زن بارسا در لا لیگا می‌باشد. اگرچه احتمال می‌رود لیونل مسی این رکورد را به‌ زودی بشکند.

در ۲ فوریه ۲۰۰۹ بارسا به مجموع ۵۰۰۰ گل زده در لا لیگا رسید. گل ۵۰۰۰ام بارسا را مسی در بازی مقابل ریسینگ سانتاندر که بانتیجه ۲–۱ به نفع بارسلونا تمام شد، به ثمر رساند. در ۱۸ دسامبر ۲۰۰۹ بارسا با شکست ۲–۱ استیودیانتس ششمین عنوان قهرمانی خود را در یک سال به دست آورد و تنها تیمیست که شش‌گانه جام‌ها را در تاریخ فوتبال فتح کرده‌است. همچنین بارسلونا با فتح ۲۵ کوپا دل ری و ۹ سوپرجام اسپانیا از این حیث نیز رکورد دار است. در ۳ مارس ۱۹۸۶ در بازی یک چهارم نهایی جام اروپا، بارسا به میزبانی یوونتوس رفت که در آن بازی ۱۲۰٬۰۰۰ نفر به تماشای بازی پرداختند و رکورد بیشترین حضور حامیان بارسا رقم خورد.

با توجه به نوسازی ورزشگاه در ۱۹۹۰ و قانون منع امکان تماشای بازی به صورت ایستاده احتمالاً این رکورد هرگز نمی‌شکند، زیرا ظرفیت ورزشگاه ۹۹٬۳۵۴ نفر است. آرم‌ها و لباس‌ها نخستین آرم باشگاه بارسلونا آرم اصلی باشگاه به شکل تاجی دربالای تصویر به یادگار تاج و تخت آراگون و خفاشی نماد شاه جیمز بود که به دو شاخه یکی از درخت برگ بو و دیگری نخل احاطه شده‌است.

در سال ۱۹۱۰ بارسلونا بین اعضای خود یک مسابقه طراحی برای طراحی نماد باشگاه برگزار کرد که کارلس کومامالا از بازیکنان باشگاه برنده آن شد. پیشنهاد کومامالا با تغییراتی جزئی همچنان به عنوان نماد باشگاه باقی‌مانده‌است. طرح اولیه شامل تاج و صلیب سنت جورج در قسمت بالا گوشهٔ چپ با پرچم کاتالان در کنار آن و رنگ تیم در پایین بود. رنگ‌های آبی و قرمز در پیراهن برای اولین بار در دیدار مقابل هیسپانیا در سال ۱۹۰۰ استفاده شد. چندین نظریه در رابطه با طراحی لباس آبی و قرمز بارسلونا وجود دارد. پسر یکی از اولین مدیران باشگاه، آرتور ویتی مدعیست که ایده این طرح لباس به پدرش تعلق دارد و او لباس را بر اساس لباس تیم مدرسه بازرگانی تیلور پیشنهاد کرده‌است.

نظریه دیگر برطبق گفته تونی استالبر نویسنده‌است که رنگ‌ها را متعلق به جمهوری اول ماکسیمیلیان روبسپیر می‌داند. گذشته از دو نظریه قبلی، رایج‌ترین نظریه در کاتالونیا این است که خوان گمپر رنگ لباس بارسا را از تیم سابقش، بازل انتخاب کرده‌است. بارسلونا از زمان تأسیس هرگز تبلیغ هیچ شرکتی را بر روی پیراهن خود نداشته‌است. در ۱۴ ژوئیه ۲۰۰۶ باشگاه خبر عقد قراردادی ۵ ساله را با یونیسف اعلام کرد، طبق این قرارداد لوگوی یونیسف در این مدت بر روی پیراهن تیم قرار می‌گرفت و هرسال مبلغ ۱٫۵ میلیون یورو کمک مالی از طرف بنیاد باشگاه فوتبال بارسلونا به یونیسف پرداخت می‌شد.

بنیاد باشگاه فوتبال بارسلونا در سال ۱۹۹۴ بر پایهٔ تصمیم رئیس کمیتهٔ سیاست‌گذاری‌های اقتصادی باشگاه به عنوان نهادی برای جمع آوری کمک و جلب پشتیبان‌های مالی برای سازمان‌های غیر ورزشی راه‌اندازی شد. از سال ۲۰۰۴ شرکت‌ها می‌توانند با پرداخت ۴۰ الی ۶۰ هزار پوند در سال یکی از ۲۵ عضو افتخاری بنیاد شوند. همچنین جمع دیگری متشکل از ۴۸ عضو وجود دارد که سالانه ۱۴٬۰۰۰ پوند پرداخت می‌کنند. علاوه بر این عده‌ای دیگر از حامیان با پرداخت سالانه ۴٬۰۰۰ پوند وجود دارند. باید توجه داشت که مدرکی از دخالت جدی اعضای افتخاری در سیاست‌های باشگاه در دست نیست، هرچند بر طبق گفته آنتونی کینگ «بعید است که اعضای افتخاری بنیاد در تصمیم گیری‌های باشگاه دخالتی نداشته باشند.» بارسلونا با عقد قراردادی به مبلغ ۱۵۰ میلیون یورو با بنیاد قطر به مدت پنج سال بالاخره به عدم پذیرش اسپانسر لباس خود پایان داد. این قرارداد از فصل ۱۲-۲۰۱۱ آغاز می‌شود. ورزشگاه اولین زمین بارسلونا، ورزشگاه اینداستریا با ظرفیت ۱۰٬۰۰۰ نفر بود. مسئولین باشگاه در آن زمان امکانات این ورزشگاه را برای یک باشگاه در حال رشد کافی نمی‌دانستند. در ۱۹۹۲ جمعیت هواداران به ۲۰٬۰۰۰ نفر رسید و با کمک مالی آن‌ها، باشگاه توانست ورزشگاه بزرگتری به نام لس کورتس بسازد که ظرفیت اولیه آن ۲۰٬۰۰۰ نفر بود.

تاریخچه ی تیم رءال مادرید

باشگاه رئال مادرید یکی از موفق‌ترین باشگاه‌های اروپا و جهان می‌باشد و به انتخاب فیفا موفق‌ترین تیم قرن بیستم به شمار می‌آید.

این باشگاه در سال 1902 تاسیس شد. کلمه‌ی رئال در زبان اسپانیایی به معنی سلطنتی می‌باشد و این لقب را شاه آلفونسو در سال 1920 بر این تیم نهاد، همچنین در همان سال شکل یک تاج نیز بر روی آرم این باشگاه قرار گرفت.

تیم رئال مادرید از همان افتتاح تا کنون به صورت سنتی پیراهن سفید را به عنوان پیراهن اول این تیم انتخاب کرده است.

رئالی‌ها بازی‌های خانگی خود را از سال 1947در ورزشگاه برنابائو با ظرفیت 44/81 نفر برگزار می‌کنند. بر خلاف بسیاری از باشگاه‌های اروپا، این باشگاه متعلق به اعضایش است و توسط‌ آنها اداره می‌شود.

رئال مادرید از نظر درآمد، با گردش مالی سالانه 5/549 میلیون یورو ثروتمند ترین باشگاه جهان است و با ارزش ترین تیم های ورزشی جهان به ارزش 2.5 میلیارد یورو متعلق به این باشگاه می‌باشد.

باشگاه رئال مادرید یکی از پرطرفدارترین باشگاه‌های در سراسر جهان می‌باشد.

کهکشانی‌ها تا کنون به لیگ دسته دوم اسپانیا سقوط نکرده‌اند و از زمان تاسیس تا کنون در لیگ اول اسپانیا (لالیگا) توپ زده‌اند.

رئال مادرید سال‌هاست که در لالیگا از تیم های قدرتمند محسوب می‌شود و رقیب اصلی‌ این تیم نیز بارسلونا می‌باشد.

دیدار سنتی دو تیم بارسلونا و رئال مادرید، به ال کلاسیکو معروف است.

رئال مادرید با به دست آوردن 80 عنوان رسمی یکی از موفق‌ترین باشگاهها‌ی اروپایی به شمار می آید.

در طول دهه‌ی 1950 این باشگاه خود را به عنوان یک قدرت هم در فوتبال اسپانیا و هم در فوتبال اروپا معرفی کرد.

این تیم موفق به کسب 32 عنوان لالیگا، 19 کوپا دل‌ری، 9 سوپرکاپ اسپانیا و 10 قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا و چندین و چند عنوان دیگر شده است.

رئالی‌‌ها در دهه‌ی 80 یکی از بهترین دوران های خود را داشتند و یکی از مهمترین تیم‌ها درآن زمان بودند رئالی‌ها که به کرکس ها معروف بودند درآن دهه موفق به کسب دو جام یوفا، 5 قهرمانی اسپانیا، 1 قهرمانی جام اسپانیا و 3 قهرمانی سوپر کاپ اسپانیا شدند.

رئال مادرید از کرکس‌ها تا کهکشانی‌ها

رئالی‌ها در اوایل دهه هشتاد، وضعیت چندان مناسبی نداشتند و نتوانستند لالیگا را فتح کنند تا اینکه گروهی از بازیکنان لیگ اسپانیا به این تیم آمدند و موفقیت‌های زیادی برای تیمشان به ارمغان آوردند.

یک روزنامه نگار اسپانیایی عنوان کرکس ها را به خاطر 5 بازیکن استثنایی این تیم از جمله؛ میلیونر تراگوئنو، مانوئل سانچز، مارتین وازکوئز، میشل دمیخل پاردخا برای این تیم انتخاب کرد. اما این تیم رویایی و گروه کرکس ها در اوایل دهه 90 و باجدایی 1 میلی‌بوتراگوئنو، مارتین وازکوئز و میشل از هم پاشید.

در سال 1996، لورنسو سانز مدیر باشگاه تصمیم گرفت تا فابیو کاپلو را به عنوان مربی تیم انتخاب کند.
گرچه دوران مربیگری کاپلو تنها یک سال طول کشید، اما آنها توانستند عنوان قهرمانی را کسب کنند و بازیکنانی چون روبرتو کارلوس، پدراگ میاتوویچ، داور شوکر و کلارنس سیدورف برای تقویت تیمی که خود بازیکنانی چون رائول، فرناندو هیرو، ایوان زامورانو و فرناندو ردوندو را داشت به تیم اضافه شدند.

در جولای سال 2000 فلورنتینو پرز به عنوان مدیر باشگاه انتخاب شد. وی در وعده‌های انتخاباتیش قول برطرف کردن بدهی‌های سنگین باشگاه، افزایش امکانات و مدرن کردن باشگاه را داده بود.

رئال مادرید از کرکس‌ها تا کهکشانی‌ها

البته اصلی‌ترین وعده ی او امضای قرارداد با لوئیز فیگو ستاره ی آن زمان بارسلونا بود. در آن زمان بود که پرز با صرف هزینه‌های سنگین، تیمی را شکل داد که به خاطر داشتن ستارگان بزرگ در سراسر جهان به کهکشانی‌ها معروف شد.

بازیکنان بزرگی مانند زیدان، رونالدو، کارلوس، رائول و بکهام که با هدایت ویسنته دل بوسکه تیم کهکشانی‌ها را تشکیل می‌دادند.

رئال مادرید از کرکس‌ها تا کهکشانی‌ها

در سال 2006 بود که رامون کالدرون به عنوان مدیر جدید رئال انتخاب شد. کالدرون بلافاصله کاپلو را مجدداً به عنوان مربی تیمش برگزید. کهکشانی‌ها که چند سالی بود دستشان از جام کوتاه مانده بود، با آمدن سرمربی ایتالیایی بار دیگر موفق به فتح لالیگا شدند.

اما با این قهرمانی کاپلو فقط یک فصل در این تیم ماند و مجدداً اخراج شد. رئالی‌ها فصل بعد نیز موفق شدند به عنوان قهرمانی لالیگا دست یابند که کسب دو جام پی در پی برای اولین بار در طی 18 سال گذشته بوده است.

در ژوئن سال 2009 و پس از 2 سال ناکامی تیم و برکناری کالدرون ، پرز مجددا ریاست باشگاه را در دست گرفت. او دو باره شروع به خرید بازیکنان بزرگ کرد. وی ابتدا کاکا از میلان را به تیم ملحق کردو سپس کریستیانو رونالدو را از منچستر یونایتد با قراردادی به ارزش 96 میلیون یورو خریداری کرد.

کهکشانی‌ها با وجود ستاره‌هایی مانند رونالدو، کاکا و آلونسو نتوانستند با هدایت مانوئل پیگیرینی جامی را کسب کنند و او هم برکنار شد.

در سال 2010 با ملحق شدن مورینیو به تیم روح تازه‌ای در رئال دمیده شد و آقای خاص فوتبال موفق شد برای کهکشانی‌ها 3 جام کسب کند.

مورینیو در سال 2010 با شکست بارسلونا در فینال جام حذفی اسپانیا موفق شد اولین جامش را کسب کند. در سال 2011 نیز با غلبه بر بارسلونا، آقای خاص با کهکشانی‌ها قهرمان لالیگا شد.

در سال 2013 کارلو آنچلوتی با قراردادی 3 ساله جایگزین مورینیو شد. او در کنفرانس روز بعد انتخابش زیدان را به عنوان دستیارش انتخاب کرد.

در اول سپتامبر 2013 آنچلوتی با خرید گرت بیل ستار وقت باشگاه تاتنهام رکورد تازه‌ای در تاریخ نقل و انتقالات فوتبال به جا گذاشت.

کهکشانی‌ها با هدایت آنچلوتی موفق شدند در سال 2014 قهرمان رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا شوند و دهمین قهرمانی در این رقابت‌ها را برای باشگاه به ارمغان بیاورند.
بعد از این قهرمانی رئالی ها باز هم شروع به جذب ستاره‌های فوتبال کردند و کیلور ناواس، تونی کورس و خامس رودریگز که در جام جهانی 2014 نمایش فوق العاده‌ای داشتند را به تیم اضافه کردند.

کهکشانی‌ها که در حال حاضر در نیم فصل دوم رقابت‌ها لالیگا به سر می‌برند یکی از مدعیان اصلی قهرمانی در لالیگا و لیگ قهرمانان به شمار می آیند.